Als hoog sensitief persoon ervaar ik de wereld vaak intenser dan anderen. Geluiden, geuren, emoties en stemmingen van anderen komen bij mij sterker binnen. Dit betekent dat ik meer tijd nodig heb om prikkels te verwerken en dat mijn lichaam soms reageert met onbeschrijflijke onrust.
En nu heb ik zo’n dag… zo’n moment. Soms duurt het maar even, soms duurt het een paar dagen. Het voelt alsof mijn lichaam voortdurend in een staat van onrust verkeert. Een onbeschrijflijke spanning nestelt zich in mijn spieren, vooral in mijn schouders en nek. Mijn kaak voelt strak aan, wat vaak leidt tot spanningshoofdpijn. Stilzitten is bijna onmogelijk, en mijn ademhaling neigt naar hyperventilatie. Deze fysieke onrust lijkt los te staan van mijn gedachten en gevoelens, hoewel het soms zonder duidelijke reden kan overlopen en zich uit in tranen.
Het doorslapen lukt niet meer goed, mijn concentratie is weg, en mijn productiviteit neemt af. Prikkels verwerk ik minder goed. Ik besef dat deze spanning in mijn lichaam zit, maar ik merk ook dat ik minder goed om kan gaan met bepaalde situaties, zowel privé als op het werk. Dit soort onbeschrijflijke onrust combineren met het werkende leven is soms lastig. Zakelijk gezien wordt er ook wat van je verwacht, en dat is zeker waar. Het is aan mij om weer tot rust te komen. Dat ligt bij mij, en bij niemand anders.
In deze staat van onrust kan de wereld soms best negatief lijken. Ik weet even niet meer wat van mij is en wat van een ander is. Het helpt mij om tijdens de momenten van ademhalen een moment van bezinning en reflectie in te bouwen. Ik stel mezelf dan een paar vragen gebaseerd op de 4 G’s (gebeurtenis, gevoel, gedachten en gedrag): wat is er nu feitelijk gebeurd? Wat is er echt gezegd? Welk gevoel voeg ik hier zelf aan toe? Oftewel, ik probeer ratio te scheiden van emotie. Dit helpt mij om bewust te worden van mezelf en mijn gedachten.
In mijn werkomgeving verberg ik deze onrust vaak. Vooral omdat ik vind dat het van mezelf is. Ik wil niet dat anderen denken dat ik mijn werk niet aankan of dat ik zwak ben. Dit verbergen kost echter veel energie en maakt de onrust soms alleen maar erger. Het voelt als een constante strijd om mijn emoties onder controle te houden en professioneel te blijven.
Wanneer ik de spierspanning in mijn schouders en nek opmerk, of wanneer de hoofdpijn opkomt, probeer ik eerst bewust te ademen. Diepe ademhalingen helpen om de spanning los te laten. Een simpele buikademhalingsoefening kan al verlichting bieden. Soms verstop ik mezelf even op het toilet om rustig te ademen. Thuis ga ik liggen en focus ik op mijn ademhaling.
De stiltecoupé in de trein is een ideale plek om tussendoor te ontspannen. Als dat niet genoeg is, helpt het om te gaan wandelen. De frisse buitenlucht en de focus op mijn ademhaling brengen rust. Thuis ga ik met de honden naar buiten, en op kantoor probeer ik soms tien minuten buiten te lopen. Dit alles helpt om de spanning te verminderen en weer een beetje balans te vinden.
Dit is mijn manier om met hoog sensitiviteit en onrust om te gaan. Het is een voortdurende reis, maar ik weet dat ik de kracht heb om weer tot rust te komen.
De Twentse Vlam 
Plaats een reactie